من خواب زمان را ،
برهم زده ام،
با ترانه های خاکستری ام .
هان !
قاصدکِ دیروز
ترا چگونه ای پیوندی
با صدای منست ؟
مانده آواز دو دانگی
در قابِ پنچره هنوز؟
بی شک در خوابست
قناری سرخ
گُـرگرفته ام
در زمینِ تنیده ی فریاد
از هجوم گلوله و آهن
بهارِ این سال ،
خواب را
از چشم های زمان
خواهد ربود ؟
ح – ب
تــــــــوهــم
27/12/1389
